Ιστοχώρος Ελληνικά Σκεπτόμενων. Ελληνοκεντρικά Θέματα.

ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ – ΜΗΝ ΔΙΝΕΤΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΑΣ ΣΤΟΥΣ ΟΥΝΝΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΡΟΣΕΒΑΛΛΑΝ

Ποιοι Είμαστε

   Αρχική Σελίδα

   Βιβλία

   Τέχνες & Πολιτισμός

   Νέα Φιλοσοφία

   Αρχαία Φιλοσοφία

   Θρησκειολογία

   Πολιτικά Θέματα

   Μακεδονικό Ζήτημα

   Άρθρα & Απόψεις

   Τα "Ελγίνεια" Μάρμαρα

   Μουσική & Μουσικοί

   Μυστικά Ελληνικής Γλώσσας

   Ανθελληνικές Προπαγάνδες

   Σατυρικές απαντήσεις

 

Επικοινωνία:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.

Ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης του θέματος.

 

Σε κάποιες συζητήσεις με φίλους στο Φέσιμπουκ, τέθηκαν οι παρακάτω ερωτήσεις:

Από πού προέρχεται η συνείδηση - είναι προϊόν του εγκεφάλου; Αν ναι πώς επιλέγει σε ποιον εγκέφαλο θα κατοικήσει; Σε ποιο στάδιο του ανθρώπου γίνεται η εισαγωγή της συνείδησης στο σώμα; Το σπέρμα έχει συνείδηση; Πώς η συνείδηση χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο για να εξωτερικευθεί; Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες σχετικά με την είσοδο και παραμονή της συνείδησης στο ανθρώπινο σώμα; Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες για την προΰπαρξη της συνείδησης; Γιατί μόνο οι άνθρωποι έχουν συνείδηση;
Τι είναι η συνείδηση; - ( δεν αναφέρομαι στη γραμματική κ την ετυμολογία)

 

Δίνω το προσωπικό μου σκεπτικό εδώ παρακάτω, επειδή η ανάγνωση και η παρακολούθηση άρθρων σε τέτοιους αυτοματισμούς όπως το Χέσιμπουκ είναι δύσκολη.

 

Αναγκαστικά θα κάνω ψιλο-ετυμολογική εισαγωγή μιάς γραμμής για να μπορέσω να εξηγήσω. Μόνο λοιπόν θα αναφέρω αυτό που βλέπετε, την διπλή λέξη ΣΥΝ και ΕΙΔΗΣΗ, που μας μπερδεύει από το να κατανοήσουμε την λέξη ΕΙΔΗΣΗ.

«Είδηση» είναι το ήδη υπάρχον και «ΣΥΝ-είδηση» είναι αυτό που υπάρχει έξω και δίπλα από το υπάρχον και πάνε παρέα. Δεν έχω συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω μου. (Δεν υπάρχω την συγκεκριμένη στιγμή μέσα στο ήδη υπάρχον, επειδή βρίσκομαι σε ένα άλλο υπάρχον που με εμποδίζει να δω το ήδη υπάρχον, αλλά ακόμη και να κατανοήσω το υπάρχον που βρέθηκα όταν δεν κατανόησα την ύπαρξή του…) (τα χάπια μου)

Θάλεγα ότι έχει σχέση και με την φράση: «Εν βρασμώ ψυχής». Δεν είχε συνείδηση του τι έκανε. (δεν βρισκόταν στο ήδη υπάρχον αλλά στο δικό του υπάρχον)

«Είδηση» είναι η ύπαρξή σου εφόσον είσαι το ήδη «υπάρχον». ΣΥΝ-είδηση είναι αυτό που σου δίνει να καταλάβεις ότι «υπάρχεις». Από πού βρέθηκε ξαφνικά η συνείδηση και σου είπε ότι υπάρχεις; Ίσως από σένα που σε είδε, κι όταν συστηθήκατε διαπιστώσατε ότι και οι 2 είχατε το ίδιο όνομα: «Είδηση». Μήπως τελικά δεν υπάρχει συνείδηση, ή είναι άλλη η δουλειά της και χρησιμοποιούμε την λέξη λάθος; Μήπως Είδηση και Ψυχή είναι το ίδιο πράγμα; Γιατί ο Ερμής ήταν ο αγγελιαφόρος των Ψυχών; Ο αγγελιαφόρος φέρνει Είδηση. Τώρα αν μαζί με την είδηση φέρει και ραπανάκια, αυτό είναι…. συν-είδηση. (λες;;;)

«Είδηση» ίσως να σημαίνει και κάτι το σταθερό, το: «Έτσι Είναι Ζυγισμένο», σταθερή αξία νόμος Φυσικής, όπως η βαρύτητα ας υποθέσουμε. Αν γυρίσεις ανάποδα σου κατεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κι αν κάτσεις για πολλή ώρα, κάποια στιγμή θα βλέπεις τα καρότα ανάποδα. Μόνο του σου λέει το σώμα σου ότι αυτό δεν είναι το σωστό. Είναι μία ισορροπία σαν αυτή που διέπει το σύμπαν. Αν το κάνεις και πας στα καρότα, τότε δεν είχες συν-είδηση για αυτό που έκανες, χάλασες την σταθερότητα. Η συν-είδηση λοιπόν, σε φέρνει στα ίσα σου. Σου δείχνει ΤΙ ΕΙΣΑΙ. Δεν είχες κάποιον να σου πει ότι αυτό που κάνεις θα σε πάει στην μαναβική. Αυτό που έγραψα πιο πάνω, ότι η είδηση χρειάζεται την συν-είδηση (μία ίδια είδηση) για να της πει ότι την λένε είδηση. Ότι ο νόμος της βασίζεται στο «ίσια» κι όχι στο «ανάποδα», ο οποίος νόμος διέπεται από την ίδια την Συμπαντική Νομοτέλεια. Τίποτα εκεί δεν είναι λάθος.

Τώρα αυτή η φωτο με το μανουλομάνουλο, δεν ξέρω πώς βρέθηκε εδώ, αλλά ας μην εστιάσουμε εκεί. Όποιος την έβαλε, δεν έχει συνείδηση. Συνεχίζω:

Τα χριστιανικά άγια ραμολιμέντα έχουν παραλλάξει το νόημα της συνείδησης με αυτό που τους συμφέρει. Αν όμως εμείς ρίξουμε σε αυτό το άγιο ψέμα μία ματιά σε βάθος, θα δούμε τον πυθμένα του κι ας τον θολώσανε. Η ματιά του Έλληνα και του αγνού παρατηρητή δεν σκιάζεται από θολούρες. Σου λένε: «Ου πηδήξεις την γυναίκα του πλησίον σου». Και τους λες: «Μα εγώ δεν έχω δική μου γυναίκα κι ο πλησίον μου δεν την γρασάρει παρά μια φορά τον μήνα κι αυτό με βιάγκρα». Όχι, όχι… δεν πάει αυτό το παράδειγμα, ας βάλω άλλο. Σου λένε: «Ου φονεύσεις». Δεν σου λένε όμως το γιατί, αρκούνται στο να σε διατάξουν κι εσύ πρέπει σαν κουρδιστό στρατιωτάκι τους, να τους υπακούσεις. Όταν λοιπόν σκοτώσεις ένα «ίδιο», αυθαιρετείς στην συμπαντική ζυγαριά, κάνεις ξαφνική και με το ζόρι μετάλλαξη της συγκεκριμένης ενέργειας και δεν την άφησες να εξασθενήσει μόνη της στην ώρα της με τον φυσικό θάνατο. Σαν να ανοίγεις τρύπα σε φιάλη γκαζιού. Αν αφήσεις το αέριο να καεί σιγά-σιγά, δεν θα σε πειράξει, αν το βγάλεις με την μία έξω, άκαυστο, θα γίνει χαμός. Εξ ου και τα μαγνητικά πεδία της γης που είναι σε μαύρα χάλια και μας αλλάζουν την άσπρη διάθεση σε μαύρη. Γιατί το λιοντάρι τρώει ελάφια κι όχι λιοντάρια;

Όσο για τις τύψεις συνειδήσεως, αυτές είναι χριστιανικό δημιούργημα για την παραγωγή φόβου που κι αυτός με την σειρά του παράγει πιστούς. Αν δεν υπήρχε μέσα στο DNA μας αυτή η πληροφορία της «ισορροπίας», τότε δεν θα υπήρχε και αυτή η συν-είδηση που μας φέρνει στα ίσα όπως προανέφερα.

 

Ας δούμε και μία άλλη άποψη της «Είδησης», που δεν έχει την ΣΥΝ-είδηση να της δώσει τον καθρέφτη να δει ποια ακριβώς είναι. Το κάνω Copy-Paste από άλλο μου πόστ.

Είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο, οπότε δεν φυσάει καθόλου. Σηκώνω το χέρι μου, το κρατώ ακίνητο, δεν νοιώθω να υπάρχει αέρας. Το κουνάω κι αμέσως καταλαβαίνω και νοιώθω αυτό που δεν βλέπω, τον αέρα. Η αίσθηση του αέρα ήρθε πάνω στο χέρι μου. Βγαίνω έξω, κουνάω το χέρι κι εκεί ο ίδιος αέρας. Κοιτάζω ψηλά, βλέπω το φεγγάρι, «ακουμπάει» στα στρώματα της ιονόσφαιρας που αυτή «ακουμπάει» στην στρατόσφαιρα κι εκείνη στην ατμόσφαιρα κι εκείνη σε μένα. Ανοίγω την παλάμη. Ποιός μου λέει λοιπόν ότι δεν κρατάω το φεγγάρι στα χέρια μου αφού είμαι ενωμένος μαζί τους; Τον Άρη, την Αφροδίτη, τον Πλούτωνα κλπ.

Όλα αυτά, «ακουμπάνε» με το υπόλοιπο σύμπαν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί κι εγώ μαζί τους αφού όπως είπα πριν, είμαι ενωμένος μαζί τους. Ακουμπάνε πάνω μου.

Είμαι ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι τους που αν πας τόσο μακριά δεν θα με βλέπεις καθόλου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχω. Αφού λοιπόν είμαι ενωμένος άρρηκτα μαζί τους, είμαι μέσα στο DNA τους, (αν δεν είμαι το ίδιο το DNA τους).

Ο γείτονας, ο Αφρικάνος, ο Σουηδός, ο Ελβετός, ο Τούρκος κλπ, είναι κι εκείνοι ενωμένοι με αυτό, «άρα και με μένα», άρα εφόσον «είμαστε σύμπαν» έχουμε μέσα μας όλες τις μνήμες που κουβαλάει αυτή η πρώτη «μήτρα» μας κι έτσι κατά ένα τρόπο δεν πεθαίνουμε ποτέ. Ζούμε ο ένας διαμέσου του άλλου. Τα παιδιά μου είναι κομμάτι μου. Προϋπήρχαν πριν ακόμη τα κάνω. Υπήρχαν επάνω μου, όπως κι εγώ υπήρχα επάνω στον πατέρα μου, στον πατέρα του, στους προγόνους του. Σαν σπέρμα και σαν μόριο και σαν κύτταρο. Δεν σταμάτησα να υπάρχω και δεν θα σταματήσω να υπάρχω. Δεν είμαι το σπέρμα που νίκησε τα χιλιάδες άλλα, πάντα νικάω «εγώ» γιατί και τα χιλιάδες άλλα πάλι εγώ είμαι. Ακόμη κι ο γείτονας, «εγώ είμαι». Αυτά όλα, για μένα καλούνται αιώνια ψυχή.

Μπορώ να δώσω το παράδειγμα αναλυτικότερα, μέσα από προσωπικές μου εμπειρίες, αλλά δεν θα το κάνω ούτε κι αν με βαράνε δεκατέσσερεις. Καλή μια συζήτηση περί αυτού, αλλά υπάρχουν και πράγματα που όταν τα βρεις ΜΟΝΟΣ σου, δεν τα αποκαλύπτεις έτσι στον βρόντο, γιατί το λιγότερο που θα συμβεί είναι να σε πούνε βαρεμένο. Εσύ όμως που σου ανήκουν οι εμπειρίες, που έχεις τις αποδείξεις απτές, οφείλεις να σεβαστείς τον εαυτό σου και να κάνεις την πάπια. Κάποια στιγμή, ίσως γίνει αυτό το «κάτι» σε κάποιον. Και τότε θα διαπιστώσει ότι ναι μεν δεν έχει νόημα να αποκαλύψει, αλλά και το ηλίου φαεινότερον ότι είναι σαν να προσπαθείς να βγεις έξω από την μήτρα σου και να ρωτάς:

« Μαμά, είμαι μέσα ??? »

Κινδυνεύεις να τρελαθείς όταν θα ανακαλύψεις ότι είσαι ο ίδιος μια μήτρα που κουβαλάει άπειρες μήτρες μέσα της.

Τέλος κι αυτής της σκέψεως.

Όποιος τώρα θέλει, ας πάρει τον καθρέφτη κι ας κοιτάξει μέσα. Αυτό το τελευταίο παράδειγμα, περιλαμβάνει μέσα του ΚΑΙ τις 7 με 8 ερωτήσεις που τέθηκαν στο θέμα. Ακόμη και για το εάν το σπέρμα έχει συνείδηση.

 

Κλικάρετε ΕΔΩ για να κατεβάσετε ένα PDF αρχείο με την ενδιαφέρουσα συνέχεια του άρθρου.

 

Γιάννης Φραγκούλης.

 


 

ΗΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ;

 

Έπειτα από σχολαστικές και κουραστικές έρευνες αρκετών ετών πάνω στο αν ο Τζίσες Μπέργκερ ή Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας, ανακάλυψα κάτι ανατριχιαστικό. Ο ΠΡΩΤΟΣ, ο γνωστός Τζίσες Χριστός, ήταν στα σίγουρα Εβραίος. Δεν ξέρω όμως αν ήταν Χριστιανός, αν πίστευε δηλαδή στον εαυτό του. Το ανατριχιαστικό είναι ότι επανενσαρκώθηκε και στις μέρες μας, έλαβε χώρα σε ορισμένα μέρη της πατρίδας μας αλλά δεν τον πίστεψε κανείς και σήμερα βρίσκεται στο Δρομοκαΐτειο με άσπρη φόρμα, μακριά μανίκια και πολλά φάρμακα για να πιστέψει ότι δεν είναι ο εαυτός του αλλά κάποιος άλλος. Ο σημερινός επανενσαρκωμένος Χριστός, ΕΙΝΑΙ Έλληνας. Συγκεκριμένα:

Γεννήθηκε εις το μικρόν χωρίον των Σεκλάνων του Νομού «Καβάλας ανάποδα».

Όταν σε ηλικία 15-16 ετών πήγε στο αστυνομικό τμήμα να βγάλει ταυτότητα, τον ρώτησαν πώς τον λένε και απάντησε: «Ιησούς Χριστός». Φώναξαν το τρελάδικο και τον έκλεισαν μέσα. Σε λίγες μέρες απέδρασε με την βοήθεια αγγέλων (μόνος του δεν μπορούσε, ήταν τεμπέλης όπως ξέρουμε, παλιότερα τον τάιζαν 12 άλλοι) και ξαναβγήκε στην πιάτσα. Έκανε πλαστική για να μην τον γνωρίζουν, πήγε να βγάλει ταυτότητα, τον ρώτησαν πώς τον λένε και για να μην την ξαναπατήσει απάντησε:

«Ιησούς Ναζωραίος του Ιωσήφ και της Μαρίας». Τον ξαναχώσανε μέσα στο τρελάδικο, νάσου πάλι τα φάρμακα και οι γερές μαστούρες. Τον απελευθέρωσαν όταν πια άρχισε να τους λέει ότι ήταν ο Πελέ. Αυτό ήταν πιο ελαφρύ από το να σε λένε Χριστό και υπέθεσαν ότι αναρρώνει. Σε κάνα μήνα ξαναπάει στο τμήμα για ταυτότητα, τον αναγνωρίζει ο διοικητής και τον ρωτάει:

«Τελικά άμα θες ταυτότητα, πες μας το αληθινό σου όνομα, μόνο μην πεις Χριστός γιατί θα σου γαμ..... την ......γία!!!! Κατάλαβες;!;!;!;!»

«Πώς τολμάτε να βρίζετε την μητέρα μου κύριε, θα σας μηνύσω!!!» φώναξε νευριασμένος ο Χριστός. Τσαμπουκαλεύτηκε ο αστυνόμος, του χώνει ένα μπουκέτο χωρίς λουλούδια, φωνάζει το τρελάδικο και νάσου πάλι μέσα. Ακόμα μέσα είναι.

Δεν θα πάει κανείς από εσάς να τον απελευθερώσει; Περιμένει τους πιστούς του, μην τον κάνετε να χάσει την πίστη του στον εαυτό του και νομίσει ότι είναι ο Μαραντόνα.

Είδατε πόσο παλιάνθρωποι είστε; Πιστεύετε σε κάτι που «σας είπαν» ότι υπήρξε, χωρίς καν να το έχετε δει και διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας ότι υπήρξε και υπάρχει. Προσπαθείτε δε, να κάνετε και τους άλλους να πιστέψουν σε αυτά που εσείς δεν έχετε δει ποτέ. Όταν όμως επανενσαρκώθηκε στις μέρες μας και τον έχετε μπροστά σας, ΔΕΝ τον πιστεύετε. Εμπρός γρήγορα παλιάνθρωποι!!!! Τσακιστείτε και πηγαίνετε στο Δρομοκαΐτειο να τον βγάλετε έξω. Σας περιμένει για να σας πάει στον παράδεισο όταν πεθάνετε. Όσοι δεν πάτε στο τρελάδικο μαζί του, θα καείτε στην κόλαση. Ακόμη κι εγώ εκεί θα πάω, αφού όταν ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα και ρώτησα ποιός είναι παίρνοντας την απάντηση: «Ο Χριστός», δεν τον πίστεψα και τον έστειλα στον διάολο. Τώρα, όσον αφορά την πρώτη γέννησή του και το πώς πήρε το όνομα Γιεσουά, έχω την παρακάτω ανταπόκριση από την συνεργάτιδά μου Καλυψώ Λάρα, η οποία δημοσιεύτηκε στο «Βήμα των Χάλια Νέων» με τον ακόλουθο τίτλο:

 

Ο ΒΟΛΒΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 666

 

Μία φορά κι έναν καιρό, λίγο παραπάνω από 2.000 χρόνια πριν, σε μία μεγάαααλη πόλη που την έλεγαν...... κάτσε να δεις πώς την έλεγαν...... α, ναι, Βηθλεέμ την έλεγαν, ήταν ξαπλωμένη στο λιβάδι μία ολόγυμνη κοπέλα. Δηλαδή όχι ακριβώς ολόγυμνη, μόνο από την μέση και κάτω.

Τα σανδάλια τα φόραγε. Είχε σηκώσει το πράσινο ρούχο της από τα πόδια μέχρι την μέση για να πάρει λίγο αέρα, επειδή είχε πολλή ζέστη εκείνη την ημέρα. Έτσι όπως την είχε πάρει ο ύπνος και χωμένη όπως ήταν μέσα στο ακλάδευτο πράσινο γρασίδι με το πράσινο φόρεμα, δεν την πρόσεξε ένας καλός κύριος με φτερά που φύτευε λουλούδια εκείνη την ώρα σε εκείνη την περιοχή. Είχε μέσα στο σλιπάκι του που δεν ξέρουμε τί μάρκα ήταν, αλλά σίγουρα όχι Κάλβιν Κλάιν (μιάς κι αυτός δεν είχε γεννηθεί ακόμη,) μερικούς βολβούς, για να γεννήσει η γη αργότερα ένα λουλούδι με άσπρο φύλλο και ένα κίτρινο μακρινάρι στην μέση. Το σλιπάκι του το χρησιμοποιούσε για δισάκι, κάτι σαν τσαντάκι, αλλά επειδή ήταν φτωχός και δεν είχε λεφτά να το αγοράσει έβαζε τους βολβούς όπου μπορούσε. Στο αριστερό χέρι κρατούσε ένα σουβλερό ξύλο που έκανε τρύπα στην γη και στο δεξί έναν βολβό που τον έβαζε μέσα στην τρύπα. «Τσακ, βολβός νούμερο 664. Τσακ, βολβός νούμερο 665. Τσ..... ωπςςς, μια έτοιμη τρύπα. Βολβός νούμερο 666. Αρκετά για σήμερα.» Την άλλη μέρα ξαναπέρασε να τσεκάρει τα φυτέματα και νευριασμένος αναφώνησε: «Φτου, να πάρει!!! Λείπει ένας βολβός! Πάλι λάθος στο μέτρημα έκανα όπως και την περασμένη χιλιετία.»

 

Εννέα μήνες αργότερα.

Στην ίδια μεγάαααλη πόλη που την έλεγαν..... κάτσε να δω πιο πάνω τί γράφω...... α, ναι Βηθλεέμ την έλεγαν, ο χειμώνας ήταν βαρύς, το κρύο ασήκωτο και η βρόχα έπεφτε ρααααγδαίως. Το πετρέλαιο δεν είχε εφευρεθεί ακόμη, (είναι αποκλειστικότητα των Αμερικάνων που κι αυτοί δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη) κι ο κόσμος αν δεν είχε ξύλα για να ζεσταθεί και μιας και νύχτωνε γρήγορα εκεί, είτε κοιμόταν είτε έκανε διάφορα κινητικά κολπάκια για να ζεσταθεί. Όπως, το να πετάνε το σαπούνι στο πάτωμα (άφοβα επειδή ούτε ο Χίτλερ είχε εφευρεθεί ακόμη, άρα δεν θα επρόκειτο για κάποιον συγγενή τους) και κάποιος να σκύβει να το πιάσει. Ξαφνικά, μέσα στην παγωμένη και χιονισμένη νύχτα, ακούγεται μία αντρική φωνή από τον κοντινό στάβλο: «Ω Γιές, ω γιές, γιές, γιές, γιές!!!!»

Ο κόσμος άναψε τις σβησμένες δάδες στα σκοτεινά δωμάτια των αντίσκηνων και βγήκε στα φωτισμένα παράθυρα. «Μπες μέσα γρήγορα Ααρών!!!» ακούστηκε μία πολύ νευριασμένη γυναικεία φωνή. «Μα μέσα σου ήμουνα προηγουμένως μωρή κι εσύ έκανες την αδιάφορη» είπε φανερά ζοχαδιασμένος ο νεαρός Ααρών. Και δεν ξαναμπήκε.

Κάποιοι άλλοι, φώναζαν χειροκροτώντας στα φωτισμένα πια παράθυρα κι επευφημώντας: «Άξιος!!! Άξιος!!!» Νόμιζαν ότι πρόκειται για δυνατό οργασμό του γείτονα έπειτα από ένα πετυχημένο πέταγμα σαπουνιού.

Όμως, μετά από το τελευταίο «Ω γιές», ακούστηκε ένα: «Ουά!!!»

Απότομη σιωπή επικράτησε στην παγωμένη ατμόσφαιρα.

«Τί διάολο;!;! Πώς είναι δυνατόν;;;» αναφώνησαν οι πιο έξυπνοι. «Μετά από τον οργασμό αμέσως έκανε η γυναίκα του παιδί;!;! Μα εδώ πρόκειται για θαύμα!!!» Τί είχε συμβεί στην πραγματικότητα μέσα σε εκείνο τον στάβλο; Υπήρξε όντως μία γέννα. Η γυναίκα του ξυλουργού (πώς τον λέγανε;.... αχ, εκείνο το χτύπημα στο κεφάλι....) γέννησε.

Ένα ολοκαίνουριο.... αγοράκι. Από την χαρά του ο σύζυγος ξυλουργός (βρε να μην μπορώ να τον θυμηθώ....) επειδή απέκτησε γιο, είχε αναφωνήσει εκείνο το «Ω Γιές».

Πολύς κόσμος μαζεύτηκε εκεί με τις πυτζάμες παρόλο το κρύο, (ενώ στον δρόμο περπατούσε ένας εξαγριωμένος άντρας κρατώντας ένα ρόπαλο στο χέρι, γρυλίζοντας: Δεν θα τον βρω τον καριόλη; Ήθελα νάξερα ποιός πούστης μου ξερίζωσε εκείνον τον βολβό) για να δει από κοντά το «από την παραγωγή στην κατανάλωση» νεογέννητο. Να δει από κοντά το θαύμα. Το πρώτο μωρό στον πλανήτη που γεννήθηκε αμέσως μετά από την εκσπερμάτωση.

Όπως είναι φυσικό, εκείνος δεν τους είπε ποτέ τί συνέβη γιατί είχε ανέβει το κασέ του στο αντίθετο φύλλο. Α, μην το ξεχάσω, το όνομα του παιδιού το έβγαλε ο ίδιος ο κόσμος, εις ανάμνησιν εκείνου του θαύματος. Και το όνομα ήταν οι δύο πρώτες λέξεις που ακούστηκαν: «ΓΙΕΣ-ΟΥΑ». (Γιεσουά.)

Το «ΟΥΑ», από το κλάμα του μωρού. Το δε «Ω» ή ακουστικώς «Ο», ήταν εκείνο που προσδιόριζε το φύλλο του παιδιού. Ειδάλλως θα φώναζε:

«Η Γιές». Άρα ήταν άρρεν. Σίγουρα ήταν άρρεν. (όπως λέμε αρσενική συκιά, θηλυκή συκιά, αλλά πάντα συκιά είναι) Όχι όμως ένα οποιοδήποτε άρρεν. Ήταν ένα θαυματουργό άρρεν. Αρεσκόταν δε, στο να ντύνεται στα άσπρα, όπως αν θυμάστε εκείνο το φυτό που γένναγε η γη και είχε άσπρο φύλλο κι ένα κίτρινο μακρινάρι στη μέση. Όσο για τον βολβό...... ε, δεν ήταν αυτό το θέμα της ιστορίας μας.

Ή μήπως;;;......

Πώωωω πω πω!!! Πάμε πάλι απ’ την αρχή.

«Μιά φορά κι έναν καιρό..........»

Πάσα ομοιότητα με τοποθεσίες και πρόσωπα της παραπάνω ιστορίας, είναι απλή σύμπτωση. Αφού να σκεφτείτε, σύμπτωση είναι και το ότι ολόκληρη σχεδόν η Ελληνική αρχαία ιστορία και προϊστορία μεταφέρθηκε συμπτωματικά ως δια μαγείας στην ιστορία των Εβραίων. Αυτό που άλλαζε ήταν τα ονόματα και διάφορες πόλεις.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Τζούλια,!!!! Μαζί σου και στην κόλαση !!!!!

Γιάννης Φραγκούλης.

 

 


Η επόμενη ζωή μου.

Από τον Γούντι Άλλεν.

Την επόμενη ζωή μου θέλω να την ζήσω ανάποδα.

Ξεκινάς από νεκρός. – ‘Έτσι το γλιτώνεις αυτό.

Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα.

Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις την σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στην δουλειά.

Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις νέος και να χαρείς την ζωή.

Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι «ατακτούλης». Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.  

Μετά πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι τη στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπά με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και – Νάτο !!

Τελειώνεις σαν ένας οργασμός......

 


 

Πολύ  διδακτικό   παραμύθι. 

Οποιαδήποτε  ομοιότητα  με  πρόσωπα  ή  καταστάσεις  είναι  απλώς  τυχαία !!!

Η ΜΙΚΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε ‘Αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;’ Ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

 

‘Όχι εγώ’, είπε η αγελάδα, ‘τέλειωσε το ωράριο μου’.
‘Όχι εγώ’, είπε η πάπια, ‘σήμερα έχω ημιαργία’.
‘Όχι εγώ’, είπε το γουρούνι, ‘έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας’.
‘Όχι εγώ’, είπε η χήνα, ‘ψάχνω για δουλειά’.

‘Θα το κάνω τότε μόνη μου’, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, που έγινε ψηλό και ολόχρυσο. ‘Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;’ Ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσα.

‘Όχι εγώ’, είπε η πάπια, ’σήμερα κάνω στάση εργασίας.’
‘Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητας μου’, είπε το γουρούνι.
‘Όχι εγώ, θα χάσω την αρχαιότητά μου’, είπε η αγελάδα.
‘Όχι εγώ, θα χάσω το επίδομα ανεργίας’, είπε η χήνα.

‘Θα το κάνω τότε μόνη μου’, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Θέρισε το σιτάρι, έφτιαξε το αλεύρι και έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. ‘Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;’ ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

‘Όχι εγώ, θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα’, είπε η αγελάδα.
‘Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης’, είπε η πάπια.
‘Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα ωρίμανσης, είπε το γουρούνι.
‘Όχι εγώ, θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ η μόνος βοηθός’, είπε η χήνα.

‘Θα το κάνω τότε μόνη μου’, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες. Μύρισε όμορφα το φρεσκοψημένο ψωμί, σε όλη η φάρμα και τότε μαζεύτηκαν όλα τα ζώα. Όλα θέλανε - για την ακρίβεια απαιτούσανε -, μερίδιο απ’ το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, ‘Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μοναχή μου’.

‘Αίσχος - Κερδοσκοπία!’, φώναξε η αγελάδα.
‘Καπιταλιστική βδέλλα!’, ούρλιαξε η πάπια.
‘Απαιτώ ίσα δικαιώματα!’, διαμαρτυρήθηκε η χήνα.
Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε, καθώς βαρέθηκε να κάνει κάτι παραπάνω.
Και γράψανε σε πλακάτ ‘Αδικία’, ‘Η μικρή κόκκινη κλώσα να φορολογηθεί’, ‘Να κρατικοποιηθεί το ψωμί’, ‘Τα πεινασμένα ζώα έχουν δίκιο’, ‘Νόμος είναι το δίκιο του γουρουνιού’ και κάνανε πορεία γύρω – γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας διάφορα συνθήματα.

Τότε ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης και είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα. ‘Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη, δεν μπορείς να το φας μόνη σου’.

‘Μα εγώ δούλεψα μόνη μου, για να φτιαχτεί αυτό το ψωμί, κανένας άλλος δεν με βοήθησε’, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. ‘Ολομόναχη μου, τα έκανα όλα.’

‘Ακριβώς’, είπε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης. ‘Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κρατικούς κανονισμούς, το ψωμί θα πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα ζώα και η εσύ μικρή κόκκινη κλώσα, θα πρέπει να δώσεις φόρο την μισή φρατζόλα ψωμιού στο κράτος, να πληρώσεις ακόμα φόρο ακίνητης περιουσίας για το χωράφι που όργωσες, να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις στις εφημερίδες φωτογραφίες του ψωμιού που έψησες και να πληρώσεις εισφορές στα ταμεία των αγροτών, των μυλωνάδων και αρτοποιών, οπότε θα σου μείνει το ένα τέταρτο της φρατζόλας. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ θα τρως και οι άλλοι θα πεινάνε;’

Και έζησε η μικρή κόκκινη κλώσα καλά –με το ένα τέταρτο της φρατζόλας-, και τα υπόλοιπα ζώα –με τις ολόκληρες φρατζόλες– ακόμα καλύτερα. Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα σταμάτησε να φτιάχνει το ψωμί της σε αυτήν τη φάρμα  και πήγαινε σε άλλη φάρμα. Οι γείτονές της όμως, η πάπια, η αγελάδα, το γουρούνι και η χήνα αναρωτιόνται ακόμα μέχρι σήμερα γιατί η μικρή κόκκινη κλώσα δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.


 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΩΡΩΜΕΝΟ ΕΚΦΩΝΗΤΗ ΓΝΩΣΤΟΥ

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ.

«Όταν σταυρώνανε τον χριστό ήσουν εκεί και έχεις αποδείξεις; Στην παρθενογέννηση ήσουν εκεί και έχεις αποδείξεις κι έχεις την απαίτηση να το πιστέψουμε κι εμείς; Όταν της έδινε ο άγγελος τον κρίνο ήσουν εκεί και έχεις αποδείξεις κι έχεις την απαίτηση να το πιστέψουμε κι εμείς;

Όταν ήσουν στο μουνί της μάνας σου όμως, ήσουν εκεί αλλά δεν το θυμάσαι. Όταν ήσουν σπέρμα στα αρχίδια του πατέρα σου, ήσουν εκεί. Δεν το θυμάσαι όμως. Όταν ο πατέρας σου έχυσε στο μουνί της μάνας σου και για να επιβιώσεις αναγκάστηκες να σκοτώσεις χιλιάδες σπερματοζωάρια, αδερφάκια σου, ήσουν εκεί. Δεν το θυμάσαι όμως. Και τώρα βγαίνεις στο ράδιο με θράσος, ειρωνεία στον ακροατή και φωνή υπερόπτη θεού και ρωτάς τους άλλους αν στο ιστορικό συμβάν ήταν εκεί. Είσαι λοιπόν η τρανή απόδειξη, ότι το σπέρμα που νικάει μέσα στην μήτρα δεν είναι πάντα το καλό.»

Γιάννης Φραγκούλης.


Ο ΑΓΕΝΝΗΤΟΣ

 

Κάτι που με απασχολεί εδώ και καιρό και μου’ χει δημιουργήσει προσωρινά ψυχολογικά προβλήματα. Όλο πετάγομαι στον ύπνο μου με τον εφιάλτη ότι ο χριστός είναι εγγονός μου. Δεν ξέρω πώς να γλιτώσω. Αν κάποιος έχει την λύση.....

        Λένε και ωρύονται και ξεσκίζονται οι κακάδες με τα μαύρα μάξι ρούχα ότι ο θεός τους είναι «Αγέννητος». Σκέφτηκα λοιπόν, ότι και οι άγγελοι μάλλον αγέννητοι θα’ ναι κι αυτοί.

Κι ο γιος του το ίδιο αγέννητος θα ήταν όσο βρισκόταν στα «εκεί» μέρη. Πάντως στην Γένεση δεν τον αναφέρει καθόλου. Όταν όμως ξαναγεννήθηκε επί γης πρέπει να λέγεται ξαναγεννημένος, αλλά πώς διάολο τον έκανε χωρίς γυναίκα; Τον γέννησε από το μυαλό του, ή τον έκανε με κάποια το ίδιο αγέννητη; Ίσως την εποχή της Γένεσης να μην τον είχε κάνει ακόμη. Και είναι κι εκείνος ο κάθε τρεις και λίγο εφιάλτης μου, που είμαι ακόμη αγέννητος λέει, και σαν αγέννητος είμαι φυσικά και αόρατος και έχω ξεκωλωθεί να πηδάω τις ωραιότερες αγέννητες γκομενάρες του αγέννητου ακόμη σύμπαντος.

Μία από αυτές, όλως τυχαίως, ήταν και η γυναίκα του Θεού. Δεν τον είχε γνωρίσει ακόμη. Κάπου ενδιάμεσα στο τρισχιλιοστό με τρισχιλιοστό δέκατο πήδημα, συνέλαβε τον Θεό. Τον γέννησε δε, με τον προσφιλή της εποχής τρόπο. «Αγέννητα». Ούτε νοσοκομεία, ούτε φακελάκια σε αγέννητους γιατρούς, ούτε τίποτα. Αυτό φίλοι μου σημαίνει ότι δυστυχώς είμαι ο «Μπαμπάς» του θεού.

Κι αφού είμαι ο μπαμπάς του, τότε ο γιος του είναι.... «Εγγονός» μου.

Αν αυτό είναι αλήθεια και δεν πρόκειται για εφιάλτη, ειλικρινά ζητώ από την ανθρωπότητα μία τεράστια συγγνώμη. Δεν έφταιγα όμως εγώ αφού σαν αόρατος δεν έβλεπα με ποιά γκόμενα πήγαινα. Ευτυχώς τώρα είμαι ορατός και προσέχω πού βάζω το πουλί μου.

Και πάλι συγγνώμη.

ΑΙΣΧΥΛΟΣ. (Γιάννης Φραγκούλης)


Η ΨΥΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ.

Ένα καταπληκτικό άρθρο του Ελευθερίου Διαμαντάρα.

Ο παλαιός πρόγονος του ανθρώπου, ένιωθε την αναντίρρητο ανάγκη ωθούμενος από το δέος, την άγνοια, τις προκαταλήψεις και τον φόβο του θανάτου και κατ’ ακολουθίαν του επέκεινα, να σχηματίσει μία γενική ιδέα για τον κόσμο που τον περιέβαλε και μέσα στον οποίο υπήρχε και ενεργούσε, ως εκ τούτου θέλησε να δώσει ερμηνείες σε αυτά που έβλεπε και αισθανόταν γύρω του και αφορούσαν την ίδια του την ύπαρξη. Οι διάφοροι ιστορικά βεβαιωμένοι λαοί, και όχι τα φαντάσματα των Ινδοευρωπαϊστών, έδωσαν κατά καιρούς διάφορες πρωτόλειες και απλοϊκές ερμηνείες, που στηρίζονταν στο συναίσθημα και στον φόβο, γιατί οι λαοί αυτοί δεν είχαν περισσότερες πνευματικές δυνατότητες και ικανοποιούντο με τις απλοϊκές, σαμανιστικές και φανταστικές ερμηνείες, που τις επέβαλαν διάφοροι διαχρονικοί αγύρτες,  μάγοι, τύραννοι και εξουσιαστές. Πίσω από τα φαινόμενα που δεν μπορούσαν να τα ερμηνεύσουν, φαντάζονταν κάποιες υπάρξεις που αισθάνονταν, σκέφτονταν και λειτουργούσαν όπως αυτοί οι ίδιοι.

 Αυτές ήταν οι παραμυθολογικές ή απλές θρησκευτικές ερμηνείες, που δυστυχώς ταλαιπωρούν ακόμη και σήμερα, την εποχή του διαστήματος, σημαντικά μεγάλα  πλήθη  συνανθρώπων μας. Την μεγάλη εξαίρεση απετέλεσαν οι Πρόγονοι μας, που πραγματοποίησαν και επέτυχαν την μέγιστη πνευματική τους υπέρβαση, εγκαταλείποντας τις ασυνάρτητες και άλογες ερμηνείες και δοξασίες των άλλων.   Διαβάστε περισσότερα.......


ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΟΤΙ ΘΑ ΒΡΑΖΟΤΑΝ.

 

Να το διαβάσετε, να το σκεφτείτε και να το διαδώσετε.

Είναι ωμό, μα πραγματικό......

Από την αλληγορία της σπηλιάς του Πλάτωνα, έως το Matrix, διαβαίνοντας μέσα από τους μύθους του La Fontaine, καταλήγουμε πως η χρήση του γλωσσικού συμβολισμού είναι ένας προνομιακός τρόπος που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να σκεφτεί και να διαδώσει τις ιδέες του σε άλλους ανθρώπους.

Ο Olivier Clerc, συγγραφεύς και φιλόσοφος, με αυτή την μικρή ιστοριούλα, μέσω της αλληγορίας, εμφανίζει τα καταστροφικά αποτελέσματα της μη συνειδητοποιήσεως των αλλαγών, που επηρεάζουν δυσμενώς την υγεία μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, την κοινωνική εξέλιξη και το περιβάλλον. Είναι μέσα της, συμπυκνωμένες, η ζωή και η γνώση, που ο καθείς μας θα πρέπει να φυτέψει στον προσωπικό του κήπο ώστε ένα αύριο να μπορέσει να δρέψει τους καρπούς τους.

 

Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι. Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβεται μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά. Το νερό, σιγά-σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.

Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει.

Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.

Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά.

Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.

Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.

Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση.


Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή εξαφάνιση των  πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σιγά για να το συνηθίζουμε. Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από
20, 30 ή 40 χρονιά, θα μας έκαναν να φρίξουμε, και να βγούμε στους δρόμους, σιγά-σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες η αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου. Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας έκαστου, της αξιοπρέπειας του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση τους να αμυνθούν.

Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.

Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως με την υπερπληροφόρηση, τις  κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του…………

Όταν για πρώτη φορά μίλησα γι αυτά τα πράγματα, αναφερόμουν στο αύριο…

Τώρα, αναφέρομαι στο σήμερα !!!

Συνειδητοποίηση ή βράσιμο; Πρέπει να διαλέξετε. Λοιπόν, αν δεν είστε το βατραχάκι, μισοβρασμένοι, κάντε μία γερή εκτίναξη με τα πόδια πριν να είναι πολύ αργά.

Είμαστε ήδη μισοβρασμένοι ;!;!   ή όχι ;!;!  


 

ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΑΛΛΟΝ

ΛΑΤΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ του ΠΑΣΟΚ και τις ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΝ ΣΕ

ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥΣ ΨΗΦΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ.

 

(Μικρή περίληψη: Τον κύριο αυτό που ίσως πρόκειται και για καλό άνθρωπο με λάθος ή ανεκπαίδευτο σκεπτικό, τον ενοχλούσε που αυτο-αποκαλούμαστε Ελληναράδες. Υπήρξε μία διένεξη αυτού με πρόσωπα πανεπιστημιακού επιπέδου, που όταν όλοι μαζί έλαβαν την παρακάτω απάντηση που θα διαβάσετε, το θέμα έληξε μεν, αλλά ΚΑΝΕΙΣ από αυτούς δεν μου έγραψε για το αν συμφωνεί με τα γραφόμμενα ή όχι.

Κι αυτό βλάπτει την συζήτηση.)

 

Κύριε Γκιόκα.

Κάποτε υπήρχε μία ωραία πλαγιά με πανέμορφα σπάνια λουλούδια.

Ένα πρωινό αποφασίσαμε μία παρέα να πάμε μετά των δεσποινίδων μας στην πλαγιά εκείνη για πικνίκ και να ρομαντζάρουμε με το ηλιοβασίλεμα το απόγευμα και με τα λουλούδια.

Εγώ μάλιστα μαγεμένος από την ομορφιά του τοπίου τόλμησα ανάμεσα στα λουλούδια κι έκανα πρόταση γάμου στην τωρινή μου γυναίκα.

Ήταν τόσο όμορφο το μέρος που όλοι μας θέλαμε να έχουμε από ένα αναμνηστικό. Έτσι, εκτός από τα λουλούδια που κόψαμε για να τα δωρίσουμε στις δεσποινίδες μας, κόψαμε κι άλλα για να στολίσουμε το βάζο στο σπίτι μας. Φύγαμε όλοι χαρούμενοι, γεμάτοι κι ενθουσιασμένοι για το καταπληκτικό απόγευμα που περάσαμε.

 

Τον επόμενο χρόνο αποφασίζουμε να παντρευτούμε και σκεφτήκαμε να επισκεφτούμε πρώτα το μέρος εκείνο που «έσκασε η βόμβα» για την πρόταση γάμου. Πήγαμε, αλλά δεν το βρήκαμε. Το μέρος εκείνο ως δια κακής μαγείας είχε χαθεί, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μόνο η πλαγιά, χωρίς τα σπάνια λουλούδια της. Ένα άχαρο καραφλό μέρος.

Φεύγοντας και οι 2 απογοητευμένοι και στεναχωρημένοι για το απερίσκεπτο περσινό λάθος μας, σκαλίσαμε πάνω σε έναν βράχο τα λόγια:

«Ήλθα να σε επισκεφτώ, μα δεν σε βρήκα. Ξέχασα ότι σε είχα σκοτώσει με πολλή αγάπη».

 

Έτσι λοιπόν κύριε Γκιόκα, προς τί οι ειρωνείες για το ποιός είναι Έλληνας και ποιός Ελληναράς; Γιατί ορισμένοι ανεγκέφαλοι κάνουν να φαίνεται ρατσιστική η λέξη Ελληναράς; Και δεν εννοώ εσάς με την λέξη «ανεγκέφαλοι» αλλά όσους προωθούν λάθος έννοιες χωρίς ποτέ στην ζωή τους να έχουν φιλοσοφήσει ή έστω σκεφτεί την μικρότητά τους. Όταν κύριε Γκιόκα θα έλθω στην Αλβανία, θέλω να σε ΒΡΩ ΕΚΕΙ. Δεν θέλω να λείπεις, δεν θέλω να έχεις σκοτώσει τον εαυτό σου. Θέλω τα λουλούδια να φυτρώνουν εκεί που ανήκουν και να μην τα κόβει κανείς. Να μιλάνε στην γλώσσα τους και να με ξεναγούν στα μέρη τους. Να ΣΕΒΟΝΤΑΙ και να αισθάνονται υπερήφανα που είναι λουλούδια Αλβανίας. Ναι κύριε Γκιόκα, είσαι Αλβανός. Να χαίρεσαι. Κι αν κάποιος σου την βγει με κόκκινο, έχεις το απόλυτο ελεύθερο να του φωνάξεις «Είμαι ΑΛΒΑΝΑΡΑΣ ρε, έχεις πρόβλημα;»

Έτσι κι εμείς. Είμαστε Έλληνες, με δική μας γη που φυτρώσαμε πάνω της και πάνω της θα πεθάνουμε. Τελευταία έρχονται ορισμένοι να μας κόψουν από την ρίζα και να μας βάλουν σε νάιλον σακουλάκι για να μας πουλήσουν σε ανθοπωλεία του εξωτερικού ή να μας φυτέψουν για να ανθίσουμε εκεί. Μας αλλάζουν δε και ονομασία με κάποια της αρεσκείας τους. Ότι και να κάνουν όμως, ακόμη κι αν αλλάξουν όνομα στην πιπεριά όταν θα την βάλουν στο στόμα θα τους κάψει και θα καταλάβουν ότι δεν ήταν ραπανάκι. «ΕΙΜΑΙ ΠΙΠΕΡΙΑ!!!» θα τους φωνάξει στην γλώσσα. Έτσι κι εμείς, εφόσον γεννηθήκαμε σε αυτά τα χώματα και μετέχουμε της εδώ παιδείας είμαστε Έλληνες. Σε όποιον πάει να παίξει με την νοημοσύνη μας και γενικά του υπόλοιπου κόσμου, είμαστε αναγκασμένοι να φωνάξουμε:

«ΝΑΙ ρε, είμαστε ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;;;»

Υπερασπιζόμενοι τα δίκαιά μας, πιστεύω ότι ΕΧΟΥΜΕ το δικαίωμα να αποκαλούμεθα έτσι όταν η περίσταση το απαιτεί. Το θέμα είναι πιο βαθύ, αλλά ας αρκεστώ σε αυτό για να μην παρεξηγηθώ, δεν με παίρνει κι ο χρόνος άλλωστε, κλέβω χρόνο από την εργασία μου για να απαντήσω. Επειδή είμαι Ελληναράς. Αν ήμουν μόνο απλός Έλληνας, θα ήμουν μάλλον υποχείριο του ίδιου μου του τεμπέλη να σκεφτεί εαυτού.

Τελειώνοντας, θα έλεγα καλό θα είναι να κλείσουν οι κακοπροαίρετες αντιπαραθέσεις και να αρχίσει διάλογος για κάτι πιο εύγευστο με σταθερή βάση. Μην ξεχνάτε, πατάμε όλοι πάνω στον ίδιο πλανήτη κι εφόσον πατάμε έχουμε τόπο κι ονομασία αυτού. Πολλή μοναξιά αν θα λείψουν οι φυλές. Αν ο πλανήτης ξαφνικά χαθεί κάτω από τα πόδια μας κι εμείς αιωρούμεθα στο διάστημα, τότε μόνο θα μπορούσαμε να μιλάμε για άτομα χωρίς πατρίδα. ΟΛΟΙ δηλαδή θα ήμασταν ξαφνικά απάτριδες με πρώην πατρίδα. Φροντίστε να μην χάσετε το έδαφος στο οποίο πατάτε πάνω του. Τιμήστε το πάση θυσία για να συνεχίσετε να φυτρώνετε και να μεγαλώνετε πάνω του. Ένα δέντρο βγάζει καρπούς και οι καρποί άλλα δέντρα. Χωρίς γη (βάση) όμως, ΠΩΣ διάολο θα στηριχτεί το δέντρο για να ζήσει; Μήπως τελικά αντί για Ελληναράδες κι Αλβαναράδες θα πρέπει να αρχίσουμε να φωνάζουμε για κάτι άλλο;

Μήπως θα πρέπει να βλέπουμε μόνο τον στόχο κι όχι το δέντρο που τον έχει καρφωμένο πάνω του;

Σας χαιρετώ με τις καλύτερες ευχές για μία καλή μέρα και σας παραθέτω παρακάτω μία κόπια από έναν πρόσφατο διάλογό μου με προσφιλή μου πρόσωπα. Βλέπετε, οι Έλληνες δεν μαλώνουμε, συζητάμε. Οι «επιτήδειοι» παίρνουν την συζήτηση και της αλλάζουν ονομασία σε σκυλοφάγωμα κι έτσι η Ευρώπη νομίζει ότι είμαστε για δέσιμο. Εμείς το σκυλοφάγωμα αυτό, το ονομάζουμε: «Τροφή για σκέψη».

ΑΙΣΧΥΛΟΣ. (Γιάννης Φραγκούλης)

http://www.hellasforever.gr

 

***************************************

ΚΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΠΙΑ.

Απαντώ στα περί Ελλήνων όπως σας υποσχέθηκα. Γιάννης.

 

Δημήτρης: Ο Έλληνας είναι ο φορέας της αρετής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και όχι ο δούλος καταστάσεων, ρευστότητας των καιρών, ο κομματάρχης, ο πατριδοκάπηλος και ο Ελλαδέμπορος. Πατρίδα του Έλληνα είναι η κάθε ελεύθερη γη που του επιτρέπει να διακινεί τις ανθρωπιστικές του ιδέες. Έλληνισμός και ανθρωπισμός είναι δύο ιδέες αλληλένδετες και ταυτόσημες.

*******************

Λευτέρης: Ο Ισοκράτης που τόσο πολύ τον κακοποίησαν και τον κακοποιούν κατά το δοκούν και την περίσταση, λέει ότι οι της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΛΛΑ ΕΛΛΗΝΙΖΟΝΤΕΣ.

Και ο Ηρόδοτος λέει ότι πρέπει να συντρέχουν και να συνυπάρχουν 5 βασικοί λόγοι που χαρακτηρίζουν την ομοεθνία: ΟΜΑΙΜΟΝ, ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ, ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΝ, ΟΜΟΔΟΞΟΝ ΚΑΙ ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ.

***********************

Γιάννης: Συμφωνώ με τα του Δημήτρη λεγόμενα, αυτά είναι και τα δικά μου «πιστεύω», που τα βρήκα όμως σε πάρα πολύ λίγους έως ελάχιστους δίποδες επί του Ελλαδικού χώρου. Και του Λευτέρη ο ισχυρισμός έχει ισχυρές βάσεις, υπερτερεί (?) σε ένα σημείο που αν δεν προσεχτεί και δεν επεξηγηθεί καταλλήλως μπορεί να δημιουργήσει αλλοίωση του νοήματος από εκείνους (μή παρέας μας) που ψάχνουν ευκαιρία για να μας λιανίσουν ηθικά και ψυχολογικά.

Το σημείο αυτό, είναι η λεξις: «Ομόαιμον». (ή ΟΜΑΙΜΟΝ)

Παίρνουμε ας υποθέσουμε έναν πίθηκο, (επειδή είναι το κατ’ εξοχήν μιμητικό ζώο) τον φέρνουμε στην Ελλάδα, του μαθαίνουμε τα προαναφερθέντα, γίνεται καλός Ελληνίζων πίθηκος αλλά διαφέρει στο αίμα και στην ΟΨΗ. Επειδή μιμείται τον Ελληνικό τρόπο δεν πάει να πει κι ότι είναι Έλληνας, ακόμη κι αν είχε γεννηθεί στα χώματα της Ελλάδας. Επειδή δεν μιλάει όμως, δεν ξέρουμε αν μιμείται επειδή μιμείται, ή επειδή όντως του αρέσει ο Ελληνικός τρόπος ζωής και σκέψεως. Ακόμη κι αν τον βαφτίσουμε.... Εμπεδοκλή, δεν θα μάθουμε αν μιμείται ή αν είναι αληθινός. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε 2 διαφορές κι όχι μία. Το αίμα που δεν είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ και την εμφάνιση που δεν είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ.

Ίσως η συμπεριφορά να ΜΟΙΑΖΕΙ με ανθρώπινη αλλά προέρχεται από πίθηκο. Δεν λέω ζώο γιατί κι ο άνθρωπος ζώο είναι.

 

Παίρνουμε έναν Αλβανό, έναν Πακιστανό, ένα Έλληνα κι έναν Σκανδιναβό. Όλοι έχουν το κοινό ότι περπατούν στα 2, ντύνονται επειδή κρυώνουν, βαράνε μαλακία άμα δεν τους κάθεται η κυρά, και μιλάνε. Μιλάνε όμως διαφορετικές γλώσσες. Κι ένα άλλο κοινό, που το έχουν και όλα τα ζώα, αν τους κόψεις ματώνουν. Τραβάμε μία χαρακιά στον καθένα, παίρνουμε δείγμα αίματος και την κοπανάμε για να γλιτώσουμε την μήνυση. J

Κάνουμε ανάλυση του αίματος και βρίσκουμε ότι όλα τα δείγματα προέρχονται από ανθρώπους αλλά είναι διαφορετικά. Α ρέζους θετικό, Β αρνητικό, κλπ, αλλά του Έλληνα με τον Πακιστανό ταίριαζαν επειδή ήταν ας πούμε Μηδέν ρέζους αρνητικό. Κι όμως είναι από διαφορετικές χώρες και γονείς.

 

Ο Έλληνας στην συμπεριφορά αν και είχε την κατάλληλη Ελληνική παιδεία, συμπεριφέρεται σαν «σκατάς» κι ο Πακιστανός χωρίς παιδεία συμπεριφέρεται σαν «άνθρωπος». Ποιός ευθύνεται για αυτό; Μήπως ευθύνονται οι καταστάσεις που βιώνει ο καθένας στην δική του χώρα; Ο Έλληνας έμαθε στην καλοπέραση που του δίνει η υπερβολική ελευθερία και δημοκρατία, άρα έλλειψη κακής εμπειρίας κι ο Πακιστανός έμαθε από την υπερβολική στέρηση των ανθρωπίνων του δικαιωμάτων, άρα υπερβολική στέρηση ελευθεριών, πράγμα που ώθησε την σκέψη του να πράττει όπως θα ήθελε οι άλλοι να κάνουν για αυτόν;

Όταν πεινάω ξέρω ότι το στομάχι μου είναι άδειο ή πάει να αδειάσει. Το ίδιο κι εκείνος.

Έρχεται υποτίθεται εδώ στην Ελλάδα, μαθαίνει τον αρχαιο-Ελληνικό τρόπο ζωής, σκέψης, ήθη, έθιμα τα αποδέχεται, πάει πίσω στο Πακιστάν, διδάσκει μία μερίδα ταλαίπωρων ανθρώπων, τα αποδέχονται, κάνουν ένα κίνημα, απελευθερώνονται και ζουν αυτοί καλά κι εμείς.... στα ίδια.

Τί θα γίνει αν κάποτε μετενσαρκωθώ σε Μπαγκλαντεσιανό; Θα πρέπει να αισθάνομαι μειονεκτικά επειδή δεν είμαι Έλληνας; Οι μνήμες θα έχουν σβήσει επειδή έτσι πρέπει να γίνεται. Όχι όλες, αλλά το μέρος που πρέπει να μείνει ανενεργό. Κάποτε υπήρξα Έλληνας, κάποτε Ισραηλινός, κάποτε από τον Νότιο Πόλο. Ήμουν, είμαι και θα είμαι μέρος του σύμπαντος που χωρίς εμένα θα υπήρχε μία τρύπα στο γενικό σύνολον. Δεν θα επέτρεπα να μου πουν ότι είμαι κατωτέρας ποιότητας κοσμική σκόνη επειδή το αίμα μου δεν είναι ΧΨΩ ας πούμε.

Κάνω την εργασία που μου ανατέθηκε να κάνω κι αυτή είναι να αναταράζω τα ύδατα για να μην πιάσουν μικρόβια από την στασιμότητα.

 

Τελειώνοντας, μία άλλη άποψη του τί  είναι ο Έλληνας.

Αν ΕΛ-ΛΑΣ = Φωτεινή Γη, τότε σημαίνει ότι σε αυτά εδώ ακριβώς τα χώματα ζούσε ή ζει το φως, η γνώση, ή οι Φωτισμένοι. Η γή των φωτισμένων δηλαδή.

Εξ ου και HELLAS (Hell=κόλαση). Αναγραμματισμός αν θέλουμε να παίξουμε λιγάκι με την φαντασία μας, AS HELL. Σαν κόλαση. Στην κόλαση λένε τα άγια ρεμάλια ότι έχει πολύ φωτιά. Δηλαδή ΦΩΣ. Οπότε, έχουμε και πάλι την φράση ΣΑΝ ΦΩΣ. Ότι και να γίνει, όλα μας δίνουν ότι ΕΛΛΑΣ σημαίνει ΦΩΣ.

Βγάζω το συμπέρασμα πως όποιος έρθει εδώ σε αυτά τα χώματα, είτε σαν επισκέπτης είτε γεννηθεί σε αυτά, αυτομάτως αρχίζει να μεταλλάσσεται στον ψυχισμό του και γενικά στον τρόπο συμπεριφοράς και σκέψεως προς το καλύτερο, προς το φωτεινότερο, προς το ΦΩΣ. Λείπει ένα ένζυμο όμως για αυτή την μετάλλαξη. Οι εμπειρίες.

Ή θα τις φιλτράρει και θα δει μέσα τους ή θα τις πετάξει και θα συνεχίσει. Αυτό το δεύτερο είναι ο μιμητισμός που έλεγα πριν. Αν τις φιλτράρει και βαδίσει πάνω στον δρόμο που του έδειξαν αυτές, τότε ο δρόμος θα είναι φωτισμένος, και ο άνθρωπος αυτός θα λέγεται δικαιωματικά ΈΛΛΗΝΑΣ. Αν απλά έχει διδαχτεί τα πάντα για να τα ξέρει αλλά όχι να τα πράττει κιόλας, αυτός είναι ο Πίθηκος.

Δεν θα μου άρεσε να έχω γεννηθεί ας πούμε στο Τιμπουκτού αλλά να πράττω Ελληνικά (σοφά και με φως) και να θέλω να λέγομαι Έλληνας αλλά οι εκεί της Ελλάδας κάτοικοι να μου το αρνούνται. Θα ήθελα να λέγομαι Έλληνας από το Τιμπουκτού. Μαύρος, κατάμαυρος, και να χαίρομαι που είμαι κατάμαυρος αλλά είμαι από το Τιμπουκτού.

Έλληνας, ίσον ΠΡΑΞΗ. Και Έλληνας που γεννήθηκε στην Ελλάδα, ίσον 2 φορές ΠΡΑΞΗ και μάλιστα με υπερβολική ευθύνη. Διότι ο χώρος αυτός εδώ, είναι εκκολαπτήριο ψυχών. Εκκολαπτήριο θετικής ενέργειας.

 

Θα είχα να απαντήσω στην κυρία με τα πράσινα, την Θάλεια Δραγώνα (ίσως και Dragan – Δρακώνια - Δρακουμέλ) ότι:

 

«--Έχετε το απόλυτο εξ επίτηδες λάθος μέσα στην πληρωμένη συσκότισή σας κυρία μου. ΚΑΙ ήμασταν Έλληνες ΚΑΙ θα παραμείνουμε. Απλά, οι δικοί σου (οι ίδια σκεπτόμενοι και πράττοντες) κάποτε πήγαν και μας έκλεισαν τις ασφάλειες και μείναμε στο σκοτάδι. Ευτυχώς που υπήρξαν κάποιοι άλλοι, δικοί μας, που κατάφεραν να διαφύγουν και μας τις ξανάνοιξαν ώστε να ξαναθυμηθούμε ότι δεν σβήσαμε, ότι ακόμα υπάρχουμε και θα υπάρχουμε. Ακόμη και μέσα από τις τόσες με το ζόρι επιμιξίες λόγω πολέμων δεν σταματήσαμε να υπάρχουμε, μεταλλαχτήκαμε μέσω του χώματος που πατάμε και ξαναγεννηθήκαμε. Είμαστε οι ίδιοι, επιστρέψαμε, και σαν νεότεροι έχουμε την δύναμη μέσα από εμπειρία του παρελθόντος να διατηρήσουμε αυτές τις ασφάλειες ανοιχτές.

Μόνο σε ένα ΦΩΣ μπορείς να κλείσεις την ασφάλεια. Πρόσεχε όμως όταν παίζεις με τα ρεύματα.

Σε ευχαριστούμε εσένα και τους ομοίους σου, που δια μέσου του ανθελληνισμού σας μας κάνατε ακόμη πιο ενωμένους, ακόμη πιο δυνατούς».

 

ΑΙΣΧΥΛΟΣ.

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τελικά όντως υπερτερεί αυτό που λέγαμε για το «Ομόαιμον»;;;

Ή μήπως όχι; Τα ζώα είτε περπατούν στα 2 είτε στα 4, είναι ομόαιμα στο είδος τους το καθένα ξεχωριστά. Το σπουργίτι ομόαιμο με τα σπουργίτια.

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 2: Όσον αφορά τους αλλοδαπούς και γενικά λαθρομετανάστες κι όχι τους μετανάστες, σίγουρα δεν μου αρέσει γι’ αυτό και το πολεμάω ακόμα.

Όχι επειδή είμαι ρατσιστής αλλά επειδή το σπίτι μου μπορεί να σηκώσει μόνο μέχρι 100 κιλά. Με 110 πέφτει. Θα μου το ξαναχτίσουν εφόσον είναι οι υπαίτιοι που έπεσε;

Βοηθούν στην ανάπτυξη της χώρας λένε.

Και το νερό κάνει καλό, αλλά αν πιεις πολύ φτάνεις σε σημείο να βλέπεις τα καρότα ανάποδα.

Δηλαδή, αν οι ξένοι βοηθούν στην ανάπτυξη της δικής μας χώρας, τότε αφού έφυγαν από την δική τους για να έρθουν εδώ, ποιός βοηθάει στην ανάπτυξη της δικής τους χώρας;

Βοηθούν λέει ο υπουργός, επειδή έχουν χαμηλά μεροκάματα. Γι’ αυτό και οι Δήμοι και οι Δημόσιες Υπηρεσίες έχουν ξένους στα έργα που κατασκευάζουν. Ε, τότε γιατί κυνηγάτε τα αφεντικά όταν τους πληρώνουν με χαμηλό μεροκάματο εφόσον εσείς οι ίδιοι δηλώνετε ότι είσαστε οι πρώτοι διδάξαντες και παρανομείτε;

Μήπως έφυγαν για νάρθουν εδώ επειδή όπως προανέφερα μερικοί Έλληνες που μετείχαν της Ελληνικής παιδείας,...... απλώς μετείχαν;

Ομόαιμοι αλλά Τεμπέληδες;

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 3: Μέτρον πάντων, ο άνθρωπος. Αλλά μην το γαμάμε κιόλας το θέμα κατά πώς συμφέρει τους συμφεροντολόγους. Έτσι; Απλό Ορθολογισμό το λένε, αν δεν το ξέρετε.

 

 


Γαμώ την πίστη σου ! !

 

Αρχές της δεκαετίας τού '50.

Πρώτος μαθητής στήν τάξη μου στό δημοτικό.

Μέ το κατηχητικό σχολείο (σχεδόν) υποχρεωτικό.

Μέ τά (εβραίικα) θρησκευτικά επικουρούμενα από το Χόλλυγουντ, το "χιτώνα", το "Μπέν Χούρ" να μας ανυψώνουν πνευματικά. Μέ τίς δήθεν ιστορικές τεκμηριώσεις τών προπαγανδιστών τής Σιών, δεύτερης, μετά την Ελλάδα πατρίδας μας ( ή μήπως πρώτης ? )

Μέ τη στολή τής εκκλησίας (παπαδάκι) στόν επιτάφιο.

Μέ το "πιστεύω" υποχρεωτικό από τη συγκατοικούσα γιαγιά πρίν τον ύπνο το βράδυ.

Μέ το "πάτερ ημών" υποχρεωτική πρωινή προσευχή στο σχολείο.

Με τίς νηστείες, τίς κοινωνίες, τα αντίδωρα, ( αλήθεια, πώς κατάφερα κι απέφυγα την "ιερά" εξομολόγηση !!..)

Μέ γελοία ρητά καί παραινέσεις γύρω από το ( αποκλειστικά καί μόνον το Σάββατο ) λούσιμο, ως καί το κόψιμο τών νυχιών από τη συχωρεμένη τη μάνα μου τού στύλ .

Τετάρτη καί Παρασκευή

τά νύχια σου μην κόψεις

τήν Κυριακή να μή λουστείς

άν θέλεις να προκόψεις !!..

Ο πατέρας μου, Επαμεινώνδας, τάβλεπε αυτά χωρίς να λέη τίποτα. Ιδεολόγος κομμουνιστής, πότε πότε διακριτικά επανελάμβανε τά λόγια τού Μάρξ " η θρησκεία είναι το όπιο τών λαών "

Μιά φορά με τό φίλο του  Αγαμέμνονα "τόλμησαν" να θέσουν υπό αμφισβήτηση τίς θέσεις μου γύρω από τούς εβραίους προφήτες καί κριτές πού μάθαινα στήν τετάρτη δημοτικού. Δέχτηκαν τέτοια μου αντεπίθεση, συνεπικουρούμενη από τη γιαγιά " καλά σάς τα λέει το παιδί, αχαίρευτοι " πού το βούλωσαν.

Νίκησα. Ο περιούσιος λαός, μέσα στόν οποίο έβλεπα τον εαυτό μου εντεταγμένο, επιβλήθηκε. Σιωπή καί σέβας από τούς άθεους αμφισβητίες.

Όμως...

Όμως κάτι συνέβαινε τότε, στήν Αθήνα τού 1950, πού δέν μπορούσα να εξηγήσω.

Μόλις ο πατέρας μου, Επαμεινώνδας θύμωνε, κι αυτό δέν ήτανε καθόλου σπάνιο, τά πράγματα άλλαζαν...άρχιζε να βρίζει " τα θεία " Απευθυνόμενος σε όσους τόν νευρίαζαν, υπαλλήλους, συνεργάτες, μέλη της οικογένειας ακόμα,

Γαμώ τήν κοινωνία σου

Γαμώ το καντήλι σου

Γαμώ το σταυρό σου

έβγαιναν αδίστακτα από το στόμα του.

Καί το χειρότερο, η γιαγιά, η σύμμαχός μου, τό βούλωνε. Άντε το πολύ πολύ καμμιά φορά, σπάνια, σιγομουρμούριζε μέσα από τα δόντια της, " Μά τι λές βρέ παιδάκι μου, άντε σταμάτα τώρα ". Οπότε ο Επαμεινώνδας, έξαλλος τής απαντούσε, " κοίτα τη δουλειά σου, Μαμάκα, μή γαμήσω το εικονοστάσι καί το καντήλι πού ανάβεις κάθε βράδυ μές το σπίτι μου "

Άναυδος έβλεπα τη γιαγιά να αποχωρεί αμίλητη από το δωμάτιο.

Ευτυχώς, δέν αισθανόμουνα μίσος για τον πατέρα μου γι αυτή του τή συμπεριφορά.

Μόνο τεράστια απορία, πελώρια ερωτηματικά. Ντροπή γιά λογαριασμό του.

" Νά φταίει ο Μάρξ " αναρωτιόμουνα

Όμως παρόμοια δρώμενα δέν έλειπαν από την καθημερινή ζωή τής Αθήνας, τής Ελλάδας.

Έφτανε να προσβάλης, άς πούμε, έναν ταξιτζή, αυθόρμητα απαντούσε,

Μά τί λές βρέ μαλάκα, γαμώ το Χριστό σου

ή έναν χασάπη, ή έναν μανάβη, βιοπαλαιστές της καθημερινής ζωής.

Γαμώ την Παναγία σου

Γαμώ τη βαγγελίστρα σου

Γαμώ την πίστη σου

ήτανε λόγια πού ακούγονταν κι ακόμα ακούγονται απανταχού της Ελλάδος, από αμόρφωτους ή μορφωμένους, από πλούσιους ή φτωχούς, από αξιοπρεπείς ή αλήτες Έλληνες, όταν κάτι τούς κτυπά στά νεύρα, όταν ο θυμός ξεχειλίζει, όταν επίκειται χειροδικία, ίσως μιά βαλβίδα πός αποφυγήν αυτής της τελευταίας. Άλλες φορές πάλι ο στόχος ήτανε πιό συγκεκριμένοι θρησκευτικο – τελετουργικο – δογματικοί  χλευασμοί - υποβιβασμοί τού στύλ

Γαμώ τα δώδεκα ευαγγέλια

Γαμώ την κολυμπήθρα σου

Γαμώ τον άγιο Κωσταντίνο

Γαμώ τον άγιο Πέτρο σου

 μερικές φορές περίεργα πρωτότυποι όπως

Παπά, γαμώ τα ράσα σου

Γαμώ το καλυμαύχι σου

Γαμώ την αδερφή τού δεσπότη

κι άλλες φορές ευρηματικά έξυπνοι όπως

Γαμώ το γαιδούρι πούφερε το Χριστό καί τα βάγια σας.

 

Όσο περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποιούσα ότι αυτή η ιδιαιτερότητα τού Έλληνα νά υβρίζη " τα θεία " αρχίζοντας από τον ίδιο το Χριστό καί φτάνοντας μέχρι τού τελευταίους παππάδες, εκπροσώπους του στη γή, καί τα χριστιανικά τους σύμβολα, δέν απαντάται πουθενά σέ καμμία ανα την υφήλιο, Καθολική, Ορθόδοξη, Προτεσταντική, Λουθεριανή, Ευαγγελική κλπ. κοινότητα. Μικρο-ακρότητες  μόνον τού στύλ " porca madonna " ( γουρουνοπαναγία ) από τούς γείτονές μας Ιταλούς, όμως καμμία χρήση τού ρήματος γαμώ, όχι βέβαια στη σημασία τού έρχομαι εις γάμον, αλλά αντιθέτως στήν τόσο θυμοειδή του χρήση καί έννοια τού βιάζω – επιβάλλομαι διά της βίας – εξουσιάζω - καθυποτάσσω – διεμβολίζω ακουσίως = εξευτελίζω - ατιμάζω – μειώνω – ταπεινώνω τό θύμα.

Γιατί ?

Γιατί ο " χριστανός " Έλληνας στρέφεται κατά τής ίδιας του της θρησκείας, κατά τών θεών – αγίων –  ιερέων – συμβόλων πού πιστεύει καί ασπάζεται όταν σκύβει καί φιλάει τις " ιερές " εικόνες ? Γιατί λίγες στιγμές μετά, αυτά τά ίδια πού πιστεύει, σέβεται καί προσκυνά, τά γαμεί ?

Τί φταίει?
Ποιός ψυχαναλυτής μπορεί να δώση την απάντηση ?

Άραγε ο Εβραίος Φρόυντ ήτανε γνώστης αυτής της συμπεριφοράς τών Ελλήνων ?

Γιατί η γιαγιά  μου Χριστοφίλη, αλλά καί κάθε γιαγιά χριστιανοθρησκευόμενη " το βουλώνει " όταν  ο Νεοέλλληνας μαινόμενος αρχίζει να κατεβάζη καντήλια ?

Από πού καί πότε κρατάει τή σκούφια της αυτή η παράδοξη συνήθεια ?

Γιατί πολιτεία τε καί εκκλησία παρά τίς παραινέσεις " μή υβρίζετε τά θεία " καί την ποινική δίωξη πού προβλέπεται κατά τών υβριστών αδυνατούν να εξαλείψουν το φαινόμενο ?

Τί είδους μνημοσύνη, τί είδους συμπλέγματα τρέφουν αυτό το νεοελληνικό ξέσπασμα?

Γιατί πουθενά, σέ καμμία αρχαιοελληνική επιγραφή δέν αναφέρεται κάποια ανάλογη  προσβλητική συμπεριφορά πρός το Ελληνικό δωδεκάθεο?

 

Θαρρώ πώς η απάντηση είναι απλή, πολύ απλή.

Τήν ανακάλυψα ( δυστυχώς ) σέ πολύ προχωρημένη ηλικία.

'Οταν πρωτοδιάβασα γιά τούς διωγμούς, κατατρεγμούς, βασανιστήρια, διαπομπεύσεις, εξευτελισμούς, σφαγές, ανασκολοπισμούς, σταυρώσεις, λιθοβολισμούς κλπ. ασύλληπτες γιά τη φαντασία ακρότητες πού διέπραξαν οι χριστιανοί αυτοκράτορες, στρατηγοί, επίσκοποι – δήμιοι  καί ο ακολουθών αυτούς έξαλλος χριστιανικός όχλος κατά τών Ελλήνων από το 324μΧ  μέχρι τον έννατο μΧ αιώνα.

Όταν διάβασα με ανατριχίλα γιά το κάψιμο τού 99% τών συγγραμάτων της εθνικής Ελληνικής κληρονομιάς, γιά την ολοσχερή εκ θεμελίων κατεδάφιση τών αρχαιοελληνικών ναών καί μνημείιων από σχιζοφρενείς επισκόπους καί εν παραληρήματι τελούντα καί εκτελούντα τις εγκληματικές τους προσταγές όχλο...

...κατάλαβα...

ναί, κατάλαβα τί ήτανε αυτό το κλίκ στή χειροβομβίδα...

Δέν ήτανε μόνο η απασφάλιση, το τράβηγμα της περόνης.

Πού ξεκίνησε πρίν 17 ολόκληρους αιώνες.

Μέ συμπλέγματα καί αναπόφευκτα γαμοσταυρίδια.

17 αιώνες τώρα ο Έλληνας προσ-τάζεται, δια-τάζεται, επι-τάσσεται...

αλλά δέν υπο-τάσσεται ! Ούτε απο-τάσσεται τον πατρώο πολιτισμό.

Ναί, κύριε Φρόυντ, άν θέλεις να κάνης σωστή μελέτη καί διατριβή γύρω από το υποσυνείδητο, χρησιμοποίησε για παράδειγμα τόν Έλληνα. Γαμεί, 17 αιώνες τώρα, τούς δήμιους - βασανιστές του, το θεό τους, τούς αγίους τους, τα σύμβολά τους, εξευτελίζοντας την ίδια την παρουσία τους στόν Ελληνικό χώρο με τόν ιδιαίτερα θαυμαστό - πρωτότυπο τρόπο της δήθεν αφέλειας να φιλάη το χέρι τού παππά - και ύστερα να τού γαμεί τά ράσα, ή να φιλάει τό εικόνισμα τής παναγίας την Κυριακή το πρωί στη λειτουργία καί, δυό ώρες μετά, όταν χάνει στό τάβλι στό καφενείο, να τη γαμεί, δημοσίως παρουσία καί υπό τα μειδιάματα τών  θαμώνων.

Μόνο πού, κύριε Φρόυντ, αυτό πού εσύ νόμισες ότι ανακάλυψες, το είχε ανακαλύψει ο ιερός Σωκράτης πρίν 2.400 χρόνια καί το είχε ονομάσει μνημοσύνη.

Αυτή η μνημοσύνη έθρεψε τό μένος, το ξέσπασμα, το " δέν πάει άλλο " τού Έλληνα.

Τού Έλληνα, πού με μόνο το 1% σωσμένο από την πολιτιστική του κληρονομιά δέν έπαψε ποτέ να είναι υπερήφανος γιά τον 100άκις παππού του 'Ομηρο, τον 90άκις παππού του Ηράκλειτο τούς 80άκις παππούδες του Σωκράτη, Πλάτωνα Δημόκριτο, Αριστοτέλη. Πού δεν έπαψε ποτέ να ανατρέχει σ αυτούς γιά οξυγόνο ύπαρξης καί επανένταξης στή φυσική θεϊκή του υπόσταση.

Όλα αυτά τα χρόνια γαμούσε τούς αυτουργούς τού πολιτισμικού του θανάτου, καθώς καί τά είδωλα καί εμβλήματά τους. Τώρα δεν τούς στέργει ούτε ένα απαξιωτικό βλέμμα από κεί ψηλά πού ξανα ανέβηκε. Τού αρκεί να τούς παραπέμψει στον Ευριπίδη ( διά στόματος θεού Διονύσου – Βάκχαι )

« Κούφα γάρ δαπάνα νομίζειν ισχύν τόδ έχειν, ότι ποτ’ άρα

τό δαιμόνιον τό τ’ εν χρόνω μακρώ νόμιμον αεί φύσει τε πεφυκός »

πού σημαίνει

« Τί κούφια ματαιοδοξία ν αποκαλύψεις την ουσία ( τού θείου )

αφού τό θείον αναφέρεται στο χρόνο τον αιώνιο καί μές τη φύση φυτευμένο

κρύβεται το μυστικό του »

 

Ζείρων ( Βασίλης Κούβαρος ) από Μαδαγασκάρη.


 

 

 

 

 

 

Copyright © 2009. hellasforever.gr

 

Google